Tijdens onze workation in Portugal hebben we zoals jullie eerder konden lezen niet alleen maar gewerkt. We hebben ook een heleboel leuke dingen gedaan en bijzondere dingen gezien in de omgeving. Een stukje familiegeschiedenis hoorde daar ook bij.
Meest bijzonder
Over al die bijzondere plaatsen gaan we het nog een keer hebben. Nu wil ik het hebben over de meest bijzondere plaats waar we zijn geweest: Moinho do Poucochinho. Dit is een watermolen die vroeger in bezit was van de familie van Sergio.
Zoals met veel gebouwen in de bergen verkeerde deze watermolen in slechte staat van onderhoud. De gemeente heeft deze watermolen opgekocht en met behulp van diverse fondsen en EU-subsidies is alles in oude staat hersteld. Je kunt de watermolen dus volledig in bedrijf zien!
De kracht van water
De kinderen konden zich niet voorstellen dat de kleine beekjes die we overal in de bergen zagen sterk genoeg waren om een molen te laten draaien. En hoezo graan malen? Bloem haal je toch gewoon in de supermarkt? Tijd voor een tripje terug in de tijd dus, om ze te laten zien hoe het was toen er nog geen elektriciteit of supermarkten waren.
Tijdens onze wandeling naar beneden, de watermolen zit op enkele minuten lopen van waar we verblijven, hebben we gekeken hoe de beek liep en hoe snel het water stroomde. Overduidelijk kon dat weinig in beweging zetten, dus hoe zou het nu zitten met die watermolen.
Daar aangekomen werden we ontvangen door een vriendelijke man van de junta (een onderdeel van de lokale gemeente). De rondleiding met uitgebreide uitleg begon buiten. En daar kregen de kinderen direct antwoord op hoe dat kleine beekje nu sterk genoeg kon zijn om een hele molen te laten draaien.
In het beekje bleek een soort damwandje te zitten. Wanneer deze wordt opengezet begint er een waterreservoir vol te lopen waarmee de watermolen kan worden aangedreven. Het reservoir biedt ruimte voor duizenden liters water. Zó krijgen ze die molen dus aan het draaien.
De molenstenen
Bij de deur om via het oude woonhuis naar de maalruimte te gaan staan twee molenstenen. Met een doorsnede van meer dan een meter en meer dan een handbreedte dik is het moeilijk voor te stellen dat je die met water kunt laten ronddraaien.
De molenstenen binnen liggen natuurlijk in een stellage waar de dispenser voor de mais die gemalen wordt boven hangt.
Met een hoop herrie werd de watermolen in gang gezet en door de trilling die ontstaat tuimelt de mais tussen de stenen en komt er fijngemalen weer uit. Door gebruik te maken van twee zeven, een grove en een fijne, blijft er maismeel over. Natuurlijk hebben we een zak meegekregen waarmee we iets lekkers gaan maken wat op Talk Nomz To Me te vinden gaat zijn. Het afval van het zeven, grovere stukjes mais en schilletjes, hebben we ook meegekregen om aan de kippen en eenden van opa en oma Portugal te voeren. Een van hen is in de loop van de vakantie nog lekker vetgemest in de pan verdwenen, maar dat is een verhaal voor een andere keer. (Dat, en ik gruwel nog steeds van het feit dat Chimaero eendehart ontzettend lekker blijft te vinden XD)
De hel
Oke, het meel is gemalen. Maar waar blijft nu al dat water? Tijd om de kinderen te vertellen dat ze naar de hel kunnen lopen. Ja echt! Normaal gesproken is het opvoedkundig niet verantwoord om dat tegen kinderen te zeggen, maar in dit geval is het helemaal de waarheid.
Aangekomen bij de poorten van de hel moesten ze natuurlijk ook even binnen kijken. Vreemd genoeg is het in de hel niet heel erg warm. Wel was het er ontzettend donker. Nadat ze aan het donker gewend waren, werd er wel iets gespot…
Ze vonden er een groot wiel wat er door de “knoppen” aan de achterkant wel uitzag alsof je er iemand heel snel billenkoek mee kon geven. Het is duidelijk dat ze te vaak Hell Clicker hebben gespeeld dat ze zoiets konden verzinnen :’) Wat ze alleen nog steeds niet hadden verzonnen was waar al dat water nu bleef… Tijd om ze dat te laten ontdekken dus.
We hebben ze een aantal meter van de “poort naar de hel” neergezet om daarna een seintje te geven aan de molenmeester die ook in het complot zat.
Natuurlijk hebben wij ook een filmpje van de kinderen zelf op het moment dat ze deze hele blaai water over zich heen krijgen. Ze zullen nooit meer vergeten waar het water van een watermolen blijft :’)
Geschiedenisles
Het kan nooit kwaad om iets te leren over vroeger. En op deze manier leren over hoe dingen vroeger werkten is natuurlijk nog heel veel leuker! Het maakt het extra speciaal dat deze watermolen vroeger familiebezit was. Het is heel vreemd om je voor te stellen dat wat we gezien hebben tot een paar generaties geleden een normale manier van leven was.
Er zijn geen kosten verbonden aan het bezoeken van de watermolen. Wel moet je een afspraak maken om toegang te krijgen. Afspraken kunnen gemaakt worden met de Junta de Freguesia Monchique. Onze gids sprak Portugees en een klein beetje Engels, maar gelukkig hebben wij aan Sergio een persoonlijke tolk. Dit is dus wel een dingetje om rekening mee te houden als je hier naartoe wilt.
Wij hebben heel veel geleerd en nog heel veel meer te vertellen over de moinho do Poucochinho. Dat zal zijn op het blog van Sabores de Portugal, onze webwinkel die we binnenkort openen. Wij vinden namelijk dat dit soort pareltjes beter gevonden moeten worden door iedereen. Het is echt een middagje fantastisch leuk vermaak waar je ook nog iets van opsteekt.
En de volgende keer dat iemand ons vertelt dat we naar de hel kunnen lopen, staan wij vooraan in de rij!
Is er bij jou in de buurt ook zo’n leuke plek te bezoeken, of heb je op vakantie ook wel eens zo’n pareltje gevonden wat meer mensen zouden moeten weten te vinden? Drop een linkje in de comments, promoot schaamteloos je eigen blog of je eigen bedrijf in binnen- of buitenland!
Leave a Reply