Dag lieve Tinkerbell

Afgelopen zomer aan het einde van de zomervakantie besloten Robert en ik na lang wikken en wegen dat we een huisdier wilden. Omdat ik niet van honden houd en we al katten hadden gehad en dat niet nog eens wilden herhalen viel de keuze op een vogel. Als klein meisje hadden wij thuis ook een vogel, een valkparkiet. Dat was dus het huisdier waar we naar op zoek zouden gaan. Vrienden van ons bleken een prachtige papegaaienkooi te hebben die we voor een hele mooie prijs mee mochten nemen, dus toen de kooi er enkele dagen later stond namen we de kinderen mee op sleeptouw om een nieuw huisdierenvriendje te vinden.

Die dag was 12 augustus, ik weet het nog precies. Als ik er aan terugdenk had ik er nog meer zin in dan de kindjes. De teleurstelling was groot toen de dierenwinkel waar we kwamen maar één koppeltje valkparkieten bleek te hebben die te oud waren om nog handtam te maken. Omdat een lege kooi in de kamer niets was besloten we zo’n 15 kilometer te rijden om ergens anders te kijken voor een vogel. Bij de dierenwinkel hadden ze geen valkparkiet die voelde alsof hij bij ons hoorde en de laatste winkel, het tuincentrum, bleek al jaren geen vogels meer te hebben. Gelukkig vertelde de caissière ons dat we ergens anders nog een dierenzaak konden vinden, maar dan moesten we wel opschieten. Binnen 10 minuten zouden de winkels sluiten.

We waren net op tijd en in de dierenwinkel en er zat precies één valkparkiet. Dat was jij Tinkerbell en het was liefde op de eerste snavel.

De jongen die je uit de kooi haalde heeft je heel veel zeer gedaan en de wond aan je vleugel heeft lang tijd nodig gehad om te genezen. Misschien is dat ook de reden waarom je altijd een hekel had aan onze handen.

Je was zo klein dat je je voor ons kon verstoppen in je grote kooi. De eerste avond ging je in de verste hoek zitten om maar niet in onze buurt te hoeven zijn. De volgende ochtend ben ik ik begonnen met proberen om je uit mijn hand te laten eten en na enkele dagen pikte je al niet meer af en toe een zaadje, maar kwam je op je gemak op mijn hand zitten als deze vol lag met lekkers.

Ook de kindjes wilden graag dat je bij hen kwam zitten, maar daar had je geen zin in. Na een paar weekjes liet je het van lieverlee toe dat ze een handje met voer naast de mijne hielden als je bij me zat te eten en heel af en toe stapte je over. Ik denk dat je heel goed doorhad hoe blij je ze daar mee maakte.

Iedere avond mocht de kooi open zodat je lekker kon rondvliegen of bij ons kon komen als je dat wilde. Op de een of andere manier had je voornamelijk haast om bij ons te kruipen als we chippies aten. Gelukkig zocht je ons ook op als we gewoon aan het eten waren en je uit je kooi mocht. Je kwam niet zomaar meepikken van ons eten, al zocht je wel altijd Chimaero op omdat hij altijd wat aan de rand van zijn bord legde. Nee, jij bliefde je eigen bordje. Ik verdenk je ervan dat dat was omdat je dan een nog grotere bende kon maken.

Ieder weekend was het weer vechten wie welk stukje van je kooi mocht schoonmaken. De kindjes probeerden de taken zo eerlijk mogelijk te verdelen en jij zat er altijd opperbest bij in een kooi die glom als een paleis. Toen we een vriendje, of eigenlijk een vriendinnetje, voor je gingen halen was je er samen met Sneeuwwitje erg goed in om binnen de kortste keren weer een grote pestbende van jullie kooi te maken, maar de kindjes bleven met net zoveel liefde in de weer om jullie kooi ieder weekend opnieuw weer tot een paleisje om te toveren.

Het was de bedoeling dat je het vriendje van de kindjes zou worden. Die planning liep de mist in, want volgens mij had je beslist dat ik je beste vriendje was. Bij mij wilde je uit mijn mond eten, mijn haren wassen en ik mocht je als enige hier in huis kusjes geven. Je wist zelfs hoe je me naar je kooi moest roepen als je aan de voorkant hing om door de tralies heen een kusje op je snavel te krijgen.

Ik ben verdrietig Tinkerbell. Zondag deed je een beetje gek en toen ik gisteren zag dat je heel lusteloos was en veel zat te slapen heb ik je de hele dag in de gaten gehouden, maar als je aan de sjouw ging door je kooi zag je eruit als de Tinkerbell die we altijd hadden. Toch zei ik gisteravond nog tegen de baas dat als je vandaag nog zo zou zitten suffen ik met je naar de dierenarts wilde omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde. De baas heeft je vanmorgen nog op je stok zien zitten, maar toen ik een kwartier later beneden kwam lag je op je ruggetje op de bodem van de kooi. Wederom heb ik geleerd dat je je nooit dingen voor moet nemen, maar gewoon moet doen. Sorry Tinkerbell, ik hoop dat je niet boos bent op me. En ik hoop vooral dat je geen pijn hebt gehad.

Op dit moment sta je in een gouden doosje op de piano. Je weet wel, die grote kast waar de kindjes zoveel herrie op konden maken waarmee jij dan enthousiast meefloot. Vanmiddag maken de kindjes allemaal een mooie tekening voor je die mee mogen in je gouden doosje. We hebben al afgesproken dat het doosje een plekje krijgt in de tuin, vlak naast waar de kindjes in de zomer altijd heel veel spelen en waar wij buiten zitten. Zo ben je toch nog een beetje bij ons en ben jij ook niet alleen.

Dag lieve Tinkerbell. Ik had nooit verwacht dat je binnen een half jaar zo’n grote plek in ons huishouden zou veroveren. Het is oneerlijk dat we zo snel afscheid van je moeten nemen. We zullen je heel erg missen.