Het is al even geleden dat ik begon met het delen van de lachen, gieren, brullen opmerkingen die de kinderen vaak maken. Inmiddels zijn ze een paar jaartjes ouder, maar dat wil niet zeggen dat de “wijsheden” die ze delen minder leuk zijn. Het is weer tijd om er een paar uit de oude en nieuwe doos te delen.
De tijd is gekomen dat er ook speelvriendjes mee naar huis gaan. Op de een of andere manier voelen ze zich hier altijd welkom. Ik maak mezelf graag wijs dat dat ab-so-luut NIETS te maken heeft met het feit dat er hier altijd buitenstandaard dingen worden gesnoept en gegeten al heb ik van de andere moeders begrepen dat dat wel een belangrijke rol speelt. Wat één van de speelvriendjes ook wel dwars bleek te zitten is het volgende;
Kindjes: “Mama, je zit in ons hartje en wij in het jouwe he?”
Ik: “Tuurlijk zitten jullie daar. En ik wil ook heel graag in jullie hartje wonen. Voor altijd.”
Schoolvriendje: “Zit ik ook in jouw hartje?”
Ik: “Je bent niet mijn kindje, dus dat is een beetje anders. Maar ik vind jou ook heel lief.”
Schoolvriendje (zwaarbeledigd); “Nou, oke dan.”
Tegenwoordig zijn de kindjes gek op theeleuten samen met mama. Met uitzondering van het oudste kind, die is een beetje raar, die drinkt namelijk liever koffie en kan niet wachten tot hij aan de espresso mag. Wanneer er thee geleut wordt komen er natuurlijk ook wel eens tea topics langs als we toevallig dat bewuste merk drinken. De vragen op de labeltjes moeten ook altijd bloedserieus beantwoord worden.
Dochter 1: Twee skeletten die tegen elkaar vechten op de lava.
Dochter 2: Dat monsters echt bestaan.
Jongste zoon: Een clown die mijn stem had weggetoverd en mij voor altijd wilde laten verdwijnen.
Volgens mij was die vraag niet helemaal zo bedoeld, but I’ll take it!
En dan hebben we er ook nog eentje uit de oude doos die onlangs weer langs kwam. Mijn oudste dochter was als klein meisje té nieuwsgierig naar andere mensen. Als ze ergens iemand zag lopen waar ze iets van vond of van wilde weten dan tetterde ze dat honderduit op zo’n manier dat de hele stad kon meegenieten. Uiteindelijk hebben we haar duidelijk kunnen maken dat dat niet altijd even netjes was en daarmee dachten we het probleem opgelost te hebben. Totdat…
Terwijl ik tijdens een meidenmiddagje door de stad loop met mijn oudste dochter, ze zat nog net niet op de kleuterschool, zien we een nogal (flink) forse mevrouw met een wat vreemd gezicht. (Ze leek een wortelneus te hebben en had ook grote moedervlekken op haar gezicht. Het is niet netjes om te zeggen, maar de dame had iets weg van een kruising tussen en trol en een heks. Ik voelde de bui dus al aankomen met mijn dochter en hield mijn hart vast voor wat ging komen.)
Op normaal volume vraagt mijn dochter: “Mama, het is niet netjes als ik op straat over andere mensen praat he?”
Opgelucht reageer ik; “Dat klopt meisje. Dat is niet netjes en ik vind het heel knap dat je daar rekening mee houd.”
Waarop ze al wijzend op vol volume over straat tettert; “Dan gaan we straks thuis over die praten he?!”
In basis had ze begrepen hoe het hoort. De uitvoering hebben we daarna nog wat verder aan gewerkt. Inmiddels kan ik jullie vertellen dat het goed is gekomen hoor. Helaas niet zonder dat ik als moeder mijn fair share aan akward momenten heb gehad :’)
Leave a Reply