Meet the (animal-)family; Satine

Satine, onze huishond…Honden zijn AB-SO-LUUT niet mijn soort huisdier. Ze kwijlen, ze stinken, je moet ze meerdere keren op een dag uitlaten en als je een dagje weg wilt moet je van alles regelen. Laat staan hoe je alles moet regelen als je op vakantie gaat. Nee, doe mij maar een kat, die zijn lekker zelfredzaam. Het moge duidelijk zijn, ik wilde geen hond. Nooit. Dus toen de rest van het gezin een hond wilde hebben we een compromis gesloten; Er kwam een hond.

Gezinshond

Als je het hebt over een gezinshond, dan denk je al snel aan een labrador of een golden retriever. (Ik tenminste, maar ik ben misschien ietwat bevooroordeeld.) Dat zag ik nog minder zitten dan het feit op zich dat er een hond kwam. Gelukkig zat er ook niemand te wachten op een hond met het formaatje “rat”.

Stomtoevallig vroeg een kennis ons, vlak na de beslissing was genomen dat er een hond kwam, ons of we misschien een goed huisje wisten voor haar Amerikaanse stafford. Sergio had in het verleden al vrienden gehad met dit soort hond waar hij geregeld op paste, dus die deed al een klein vreugde dansje nog voordat hij de hond had gezien. Een Amerikaanse stafford is één bonk spieren, je kunt er goed mee stoeien en ze zijn ontzettend beschermend wist hij me te vertellen. Ik vroeg me alleen maar af of we wel een vechthond in huis moesten halen. Ze staan niet voor niets op “de lijst”, het zal toch ergens vandaan komen dat veel mensen zo negatief praten over dit ras.

Als je vent net zo kopsterk is als je zelf bent, dan trek je wel eens aan het kortste eind. En waar het een hond betrof deed ik dat al voor de tweede keer. De aangeboden stafford was de hond die het ging worden en daar was het gesprek mee klaar.

D-day

De dag dat ze werd opgehaald, een paar straten verder, zal ik niet snel vergeten. Het was vlak voor de Kerstdagen en de kindjes waren helemaal happy dat één van de cadeautjes eerder was. Er was besloten haar Satine te noemen (Naar de duivel in Wreck-it Ralph) en de mannen gingen het samen regelen terwijl de meiden samen thuis zaten te wachten.
Satine kwam binnen als een wervelwind en was niet rustig te krijgen. Het duurde geen vijf minuten voordat de kinderen allemaal huilend boven zaten omdat ze bang waren. Satine deed zo wild, dat is niet wat honden normaal doen. Stiekem wilde ik zelf ook boven gaan zitten om te huilen. Ik was ZO boos op mezelf dat ik akkoord was gegaan met een hond.

I was wrong

Na een half uur letterlijk de tent te hebben afgebroken is Satine in de hoek van de bank neergeploft om te slapen. ‘s Avonds, lang nadat de kinderen naar bed gingen werd ze wakker. Wat was ik bang voor een herhaling van de middag. En ik had er niet verder naast kunnen zitten. Ze was rustig en ze was lief op het onderdanige af. Ook de volgende morgen was ze naar de kinderen toe heel lief. Ontzettend enthousiast, maar wel heel voorzichtig. Nadat ze dat gedrag een paar dagen had volgehouden heb ik mijn mening bijgesteld. Die eerste middag is ze waarschijnlijk ontzettend zenuwachtig geweest. Dat is het enige wat ik kan bedenken waarom ze zo “uit karakter” was met hoe ze verder bleek te zijn.

Al Jazeera

Haar veel te grote oren die ze vaak rechtop zet leverden haar al snel de bijnaam Al Jazeerha op. Of Orelhas, het Portugese woord voor oortjes, zoals mijn schoonvader haar noemt. Ze houdt alles in de gaten en wil er gewoon heel erg graag bij zijn. De kinderen gebruiken haar als kussen, het liefst met zijn allen tegelijk, en ze vindt het allemaal best.

Nanny-dog

Inmiddels zijn we er achter dat staffords vroeger werden gefokt en getraind om kinderen en de gouvernante of nanny te bewaken op plantages. Satine heeft dat karakter ook. Als Sergio en ik met de kinderen stoeien zal ze er tussenin springen als de kinderen te hard gillen om ons weg te trekken. En als Sergio en ik stoeien zal ze steevast Sergio aanvallen en proberen te blokkeren. Bij tijd en wijlen ontsnapt ze uit de tuin. Meestal vinden we haar dan terug bij school of bij de peuterspeelzaal. Satine is gek op kinderen en zal ze altijd opzoeken. Ze heeft op vrijdag als we uitgifte hebben voor Stichting Dishmissed zelfs haar eigen fanclub. Er komen kinderen speciaal mee om even met haar te kunnen knuffelen.

Vechthond? Gel*l!

Dus welke bijdehand heeft bedacht dat dit soort honden op een lijst horen of dat ze de naam vechthond verdienen heeft een steekje los. Oke, toegegeven, het is dagelijks vechten met haar. Vechten om ons dekentje, vechten om ons plaatsje op de bank, vechten om bij de baas te mogen knuffelen, vechten om de aandacht van de kindjes. Er wordt wat afgevochten op dagelijkse basis 😉 Ze zal vechten om haar gezin te beschermen, dat is waar. Maar er zit geen kwaad in. De hele wereld is lief en als je komt inbreken zal ze het tafelzilver aanwijzen en de tv naar buiten helpen dragen.

Zelfs ik heb een minder grote afkeer van honden gekregen en vind dat Satine helemaal bij het gezin hoort. We zijn blij met onze stuiterbal en de kinderen zijn net zo gek op haar als zij is op hen. En dat is volgens mij de bedoeling van het hebben van een hond als huisdier. Al heeft ze wel een dekentje van me gekregen om op te liggen als ze op de bank kruipt. Dat dekentje is gemakkelijker te wassen dan de hele bank als ik vind dat alles weer teveel naar hond stinkt 😉

Jinx is wat minder blij met Satine en weigert haar mening bij te stellen. Die sust zichzelf met de wetenschap dat zij als poes wél bij de kindjes in bed kan kruipen en dat de hond lekker beneden moet blijven…